Η τουρκική γλώσσα ανήκει στην κατηγορία των ουραλοαλταϊκών γλωσσών και, κατά συνέπεια, είναι εντελώς διαφορετική από την ελληνική. Οι ενδιαφερόµενοι συνήθως αντιµετωπίζουν δυσκολίες κατά την εκµάθηση της γλώσσας αυτής, µολονότι είναι χαρακτηριστική η ακρίβεια και η λογικότητα της. Συγκεκριµένα, οι δυσκολίες στην εκµάθηση προκύπτουν από το γεγονός ότι το ρήµα τοποθετείται πάντοτε στο τέλος της πρότασης και οι δευτερεύουσες προτάσεις αποδίδονται µε ρηµατικά επιρρήµατα ή επίθετα. Επίσης, στην αµετάβλητη ρίζα µιας λέξης µπορεί να προστεθούν ένα ή περισσότερα επιθήµατα τα οποία είναι ικανά να διαφοροποιήσουν την έννοιά της. Μέχρι την ίδρυση της τουρκικής δηµοκρατίας χρησιµοποιείτο η αραβική γραφή. Η δυσκολία όµως της χρήσης της είχε δηµιουργήσει ένα τεράστιο πρόβληµα στην εκπαίδευση του λαού. Τελικά, το 1928 αποφασίσθηκε από την τουρκική εθνοσυνέλευση η κατάργηση της αραβικής γραφής και, εν συνεχεία, η αρµόδια για την γλώσσα επιτροπή επεξεργάσθηκε και καθόρισε τους κανόνες χρήσης της. Βάση της νέας τουρκικής γλώσσας αποτέλεσε η διάλεκτος που µιλούσαν στην Κωνσταντινούπολη και στις γύρω περιοχές. Η τουρκική γλώσσα χρησιµοποιείται σήµερα στην Τουρκία, την Κύπρο, τα Βαλκάνια, την Κεντρική Ασία καθώς, επίσης, και στις περιοχές του Καυκάσου.